భరించలేని గుండే కోతగా వున్నది...
ఏమిటో తెలుసు ఎందుకో తెలుసు కాని ఆశక్తుడను...ఆ బాధ గుండే దాటి పోవటం లేదు....ఇది నాలోని అంతర్మధనం...ఇది అలాగే కొనసాగుతుంది....
నిరుత్తరత అనే పదానికి అర్ధం అనుభవం లోకి వస్తుంది....
మౌనంగా నాలోకి నేను కుచించుకు పోవటమా...ఒదిగి పోవటమా....
అంతర్మధనం చెందటమా...ఎమో నాకు తెలియదు...ఎదో జరుగుతుంది....
అది ఆపని...ఆపుకోలేని వెల్లవలా కమ్ముతున్నది...ఎంత ప్రయత్నించినా...ఎంత అదిలించినా...బెదిరించినా...అంతకు రెట్టింపు బలంగా సునామిలా....వేసవి గాడ్పులా... అమావాస్యపు చీకటిలా....చిక్కటి పొగలా నన్ను ఆవహిస్తున్నది...ఆక్రమించుతుంది....
కోమాలో వున్న వ్యక్తి జీవించే వుంటాడు నిత్య నైమిత్తిక కార్యక్రమాలు చేయలేడు. నేను కూడా రివర్స్ కోమాలో వున్నాను. నిత్య నైమిత్తిక క్రియలు జరుగుతున్నాయి. వ్యక్తిగా నా భాధ్యత లు నేను నిర్వర్తించ లేను...
ఇది ఒక విధమైన నిర్లిప్తత కు దారితీస్తుంది....ఈ మానవ ప్రపంచపు సమూహాలలో నాది మాత్రం కదిలే ఏకాంతర వాసం....నాలో నేను...
నాతో నేను...ఇది కధ...ఇది వ్యధ...
ఇది మూర్ఖత్వమా అమాయకత్వమా తెలియదు...నాన్నగారి ప్రభావం ఇంకనూ విడవకున్నది....
ఆయన నడిచిన మార్గం ఇంకనూ నాకు పచ్చగానే కనపడుతున్నది...ఆయనకు ఇచ్చిన మాట మరచిపోలేకున్నది...
ఆయన కదలిక...ఆయన మాట... స్మృతి పధం వీడనంటున్నవి....
ఆయన నా బలం...నా బలహీనత...
ఆయన కుటుంబంని ధృడంగా పట్టుకోవటం నేర్పారు....సంతానం పై ప్రేమ అనురాగం నేర్పారు....అన్నిటి కన్నా ముఖ్యంగా ఆయన నన్ను నమ్మారు....దీనికి ఋజువులు ఉదాహరణలు లేవు...ఆయన మనస్సు...నా మనస్సు తప్ప...
నాన్న నాకు చాలా కొత్తగా దర్శనం ఇచ్చింది ...30-04-1994 న అంటే నమ్ముతారా....ఆయన అంత బేల అవటం....ఆయన నుంచి నేను విడిపోవటం...జీవనం గురించి విజయవాడ కుటుంబం షిఫ్ట్ అవుతున్న సమయంలో ఆయన వేదనకి సాక్ష్యం నా మనస్సు...ఆరోజు ఆయన నన్ను పట్టుకున్న తీరు....
గృహప్రవేశం మరికొద్ది సమయంలో ప్రారంభం అవుతున్న సమయంలో ఆయన అభిమానంగా దగ్గరకు తీసుకుని...నా నుదురుపై ఆయన పెదవులతో స్పృశించిటం...అది ప్రేమ...అభిమానమా... ఆప్యాయత....జీవితపు ఆఖరి క్షణంలో ఆయన నాపై చూపిన అపార నమ్మకం....తీసుకున్న వాగ్దానం....
ఇలా అనేకం...
ఇలా వీటి అన్నీటికి జవాబులా.....
నా మనవడు గారిని మా నాన్నగారు గా భావన చేయాలనే సంకల్పం, పట్టుదల....
( ఆయన పేరు పెడతారా లేదా అన్నది నాకు ముఖ్యం కాదు) ఆయన లాంటి ఉదాత్తుడును...శిశువుగా నా ఒడిలో కూర్చొనబెట్టి మురిసి పోవాలని....
కాల చక్రభ్రమణం అంటే అర్ధం ఇది అని తెలుసుకోవాలనే తపన.... ఆశ...
అలాగే...వంశపు పెద్ద మనవడి గా నేను అనుభవించిన హోదా....ముద్దు ముచ్చట...మా వంశపు రాబోవు మనవడికి అందించాలనే భాధ్యత సంకల్పం...
ఇది మా పెద్ద నాయనమ్మ గారు..
కీ.శే. శ్రీమతి ఆలపాటి రావమ్మ గారు అందించారు.....ఆమే నాకు ఊహ వచ్చు వరకు 1979 వరకు జీవించారు కనుక..ఆమే నన్ను ఎంత ప్రేమించారు అభిమానించారు అనేది నాకు మాత్రమే అనుభవం...
అలాగే మా తాతగారు శ్రీరాములు గారు.... అయితే వీరిది కొంత విలక్షణ ప్రేమ...ఇలా మనవడిగా నేను పొందిన ఆప్యాయత....నా తదనంతర తరాలకి అందించాలనే తపన.
అందుకే హితం అని భావించిన ప్రతి చిన్న ప్రయత్నం ని వదలక పట్టుకోవటం.
సంసార సాగరపు మధ్యన...ఏ చిన్న గడ్డి పోచ లాంటి ఆధారం చిక్కిననూ....అది హితం అని నమ్మితే దానిని ప్రతిపాదన చేస్తున్నా....
కాక పోతే లౌకిక భావనలు దృష్ట్యా ఆ ప్రతిపాదనలు వీగి పోవటమో లేక నిరాదరణకు గురి అవటమో లాంటి చర్యలుకి గురి అవుతున్నాయి....
ఏమో కాలరూపుడైన శివుడు నాతో ప్రతి రోజు ఆరాట పోరాట ఆట....ఆడిస్తున్నాడు...ఆట గదరా శివ...ఆట...
అంటే....బాధ్యత శూలపు కొనతో తట్టుతూ ... పరిహాసం ఆడుతున్నాడు...
రోజు ఉదయించే కాలపు మలుపులో నీవు గెలుస్తావు అనే నమ్మకం ఇస్తున్నాడు.... రాత్రికి...నిద్రపోయే సమయానికి.... జీవన అనుభవపు ఎత్తులు జిత్తులు తప్పులు వెరసి అన్నీ కలిసి....మనిషి, మనస్సు అలసి పోయి , సొలసి పోయి , డస్సి పోయి...ఒరే బడుద్దాయ్! అని శివుడి పరిహాసం....
ఇది కథ..
ఇదే కథ...
ఇంతే కథ...
వెరసి...
నాలో నేను...
నాతో నేను....
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి
అఙ్ఞాత వ్యాఖ్యలు తీసివేయబడును.